ҚЫСТЫҢ БІР КҮНІ...

Балалык шактан тагы бир естелик. Кыскы каникул шамасы.Жасымыз 7-8 де.Кишкентаймыз .Какаган кыстын бир куни.Ата-анамыз иним екеумизди уйге тастап жумыска кеткен болуы керек.Есиктин куршегин озимиз жауып калганбыз.Уиде кашангы тыгыларсын,Иним екеумиз аулада жасатып койган акеншегимизге мингимиз келди.Екеумиз сырт кимсиз даалага шыгып кеттик.Кун болса суык .Аткеншек теуип кезек сактап,тонган биз уйге жугирдик.Кызыктын кокеси сонда басталды.Жауып кеткен есик кайтадан ашылмайды.Жогары котерилген куршек, есик катты жабылганда томен тусип,килттенип калыпты. Мен жылауды бастадым.Тонып барамыз.Есикти арли-берли тартамыз.Усип олу деген осы гой.Содан инимнин козине бурышта жаткан ески корпе тусти."Жамылып алайык" деди.Алги корпени екеумиз жамылып,буркенип отырдык.Канша отырганымызды билмеймин,кудай сактаганда, анамнын иниси келди.Табалдырыкта отырган бизди корип ,кыстын курсауынан куткарган сол агамыз.Ашылмаган есикти терезенин айнегин алып иним ишке кирип ашты.Артынан тосекте катар жатып ауырганымыз есимде...Сол жеке уй Алматынын Гончарная кошесинде болатын.Ол кезде ата-анам патер жалдап туратын.